Odcinek szesnasty :*

Miał dać jej siłę, oka­zał się jej słabością.

Nie łat­wo jest biec kiedy każdy ruch wy­pełniony jest przeszy­wającym bólem. Nie łat­wo jest kochać kiedy każdy od­dech, każde spoj­rze­nie w Two­je oczy to nóż wbi­ty pros­to w serce.

   Dzisiaj miałam pojechać w odwiedziny do mojego kochanego, rodzinnego Szymanówka. Niestety nie było mi to dane. Od samego rana czułam  niepokojące mnie skurcze. Chwyciłam za telefon i zadzwoniłam po pogotowie, które od razu zabrało mnie na oddział ginekologii. Miałam nadzieję, że to nie będzie nic poważnego i w miarę szybko mnie stąd wypuszczą. 

  Lekarze zrobili mi mnóstwo badań.  Byłam cholernie zmęczona. Przez tan cały czas przewozili mnie z jednego miejsca na drugie. Nie powiem… Było to strasznie niekomfortowe. Nigdy nie miałam okazji przebywać w szpitalu. No chyba, że z wizytą u babci i pomijając ten epizod w Londynie.  

- Witam. Nazywam się Witold Woźnicki i będę pani lekarzem prowadzącym.- facet w średnim wieku. Dość miły ( z wyrazu twarzy), szatyn w okularach. Pierwsze wrażenie było dobre, do czasu gdy nie powiedział mi o tym, że muszę zostać na dłużej.

- Ale jak to ?? Panie doktorze, nie da się z tym nic zrobić??- uśmiechnęłam się zalotnie w stronę mojego lekarza  i zatrzepotałam rzęsami

- Niestety, ale nie. – odparł stanowczo

- W takim razie co mi jest, że musicie mnie tu na siłę zatrzymywać?? Ja nie naprawdę świetnie czuję- przekonywałam go – Proszę zobaczyć.- wstałam z łóżka- tryskam zdrowiem

- Ale co pani robi? Proszę się natychmiast położyć.- Rozkazał i przykrył mnie po same uszy szpitalną kołdrą

- To niech mi pan wreszcie powie o co chodzi?- spytałam lekko poirytowana

- Sprawa jest dość delikatna. No więc,… Pani Maju. Pani ciąża jest zagrożona.

- CO!???- byłam w szoku. Byłam w strasznym szoku. Jak to jest zagrożona!?

- Musi pani zostać jeszcze na obserwacji i na siebie bardzo uważać. Nie chcę panią straszyć, ale może już pani zacząć zbierać pieniądze na operację, bo bez niej raczej się nie obędzie. Aktualnie to pani 8 tydzień. Nic pani przez ten czas nie czuła?? Żadnych wymiotów, bólów głowy, brzucha? Obrzmienia?

- No właśnie nic. Nie miałam żadnych podstaw do tego by sądzić, że jestem w ciąży .Co jest z moim dzieckiem??- mówiłam prawie przez łzy

-Mamy przypuszczenia, że może ono urodzić się z wadą serca. Ciążę trzeba zacząć podtrzymywać, ale to wiąże się z operacją. Proszę się przygotować na każdą ewentualność.

  Lekarz wyszedł. Pozostawił mnie taką samą sobie! Co ja teraz zrobię! Nie mam pieniędzy. Moi rodzice też na nich nie śpią. Jedyną moją, a raczej mojego dziecka deską ratunku jest Lewy. On ma kasę. Ale jak to będzie wyglądało….. KURWA MAĆ!!! Dlaczego to spotyka właśnie mnie!? Jak ja mam z tego wybrnąć!? Mam 19 lat! Nie myślałam o tym, że w tym wieku zajdę w ciążę, a już na pewno nie o tym, że są nikłe szanse na to, że moje dziecko przeżyje.

Nie zastanawiałam się nad tym wszystkim zbyt długo. Teraz liczyło się tylko i wyłącznie dobro mojego maleństwa. Jeżeli ono przeżyje będę musiała jakoś udźwignąć ciężar tych wszystkich obowiązków, jakie na mnie spadną. Niech sobie Robert myśli o mnie co chce, ale jego kasa może się wreszcie na coś przydać.

~~II~~

   Siedziałem w domu. Było dosyć spokojnie. Słońce świeciło od samego rana i wyciągnęło mnie z łóżka na poranny jogging. Wróciłem do domu, wziąłem relaksacyjny prysznic i położyłem się z piwem przed telewizorem. Od czasu gdy w domu nie ma Mai zaczęła mi doskwierać pustka w sercu. Szczerze mówiąc miałem mnóstwo czasu do przemyśleń. Może i Reus miał racje? Może ja rzeczywiście jestem nic nie wartym kretynem, który poza wyrządzaniem krzywdy najbliższym  nie potrafi nic więcej zdziałać? Może Maja na mnie nie zasługuje? A może ja ją jednak kochałem i kocham, tylko to wszystko za szybko się potoczyło??

Nad tym ostatnim pytaniem myślę chyba najwięcej. Kładę się spać do pustego łóżka i w pustym się budzę. Jedyne do czego się mogę przytulić to poduszka, a pocałować mogę klamkę u drzwi Mario. Goetze całymi dniami przebywa z Angelą u jakiś specjalistów. Chce żeby ich dziecko urodziło się w stu procentach zdrowe. Nie dziwię mu się. W marcu zostanie szczęśliwym tatusiem, a ja będę siedział na chacie i pierdział w fotel jak Ferdek Kiepski patrząc w sufit.

Nie powiem. Załamałem się. Brakuje mi kobiecej ręki. Brakuje  mi Mai. Nigdy jej tego nie powiedziałem, ale chyba kocham tą dziewczynę. Zmartwiłem się wiadomością od Szczęsnego. Zabolało mnie jej odejście. Ale ze mnie pajac. Ludzie pociągają mną za sznurki, a ja robię to co mi każą. I tak już sobie spieprzyłem reputacje, więc teraz na zdaniu tłumu nie powinno mi zależeć.

Z moich głębokich zamyśleń wyrwał mnie dźwięk telefonu. Gdy spojrzałem na wyświetlacz moja mordka od razu się ucieszyła. Nie wierzyłem w to co widzę. Majka dzwoni!

,,- Boże Maju jak ja za tobą tęskniłem! Strasznie mi cię tu brakuje! Dlaczego nie odbierałaś moich telefonów ??- nie dałem jej dojść do słowa. Zacząłem ją obsypywać pytaniami

- Robert musisz mi pomóc..- ledwo co wypowiedziała te słowa. Słuchać było ciche pochlipywanie

- Skarbie co się stało??- zmartwiłem się, na tyle, że zacząłem się o nią bać

- To nie jest rozmowa na telefon. Musisz przyjechać do Polski. Zrób to jak najszybciej. Ja jestem w szpitalu.

- Jak to … w szpi.. w szpitalu????- spytałem zaskoczony. Co jej się mogło stać!? Miała wypadek? O tym mi mówił Wojtek?

- W Instytucie Matki i Dziecka w Warszawie . Przyjedź błagam. – rozłączyła się”

  Nie no to jest jakaś paranoja! Siedzę sobie na kanapie i rozmyślam o tym czy ją kocham. Tym czasem po tak długim czasie nie dawania znaku życia dzwoni do mnie i oznajmia mi, że jest w szpitalu. I to na dodatek w instytucie Matki i Dziecka. Co ona tam do cholery robi!? Co jej się stało!? Boże! Ale mnie przestraszyła! Co ja mam teraz robić.?? W sumie jak na razie mam tylko okres przygotowawczy, więc mogę się wyrwać z Monachium.

   Złapałem za laptop i szybko zabukowałem sobie najbliższy lot do Polski. Zadzwoniłem do trenera i powiedziałem mu o całej zaistniałej sytuacji. W końcu trener też człowiek. Takich dramatycznych chwil jeszcze nigdy nie przeżywałem. Spakowałem wszystkie najpotrzebniejsze rzeczy i czekałem aż ten dzień się wreszcie skończy.

   Z samego rana zapakowałem bagaż do taksówki, która zawiozła mnie na Flughafen München, Nordallee 25. Tam szybko przeszedłem przez odprawę i wsiadłem do samolotu. Jakaś kobita coś zaczęła paplać, żeby się przygotować do startu i takie tam. Miałem nadzieję, że pomimo wszystko Mai nie jest nic poważnego.

  Po upływie półtorej godziny byłem już na miejscu. Z Okęcia pojechałem taksówką do tego szpitala.

- Yyyy..??? Przepraszam panią bardzo- zatrzymałem na korytarzu jakąś pielęgniarkę- Gdzie tu jest jakaś recepcja??

- Musi pan przejść prosto i skręcić w prawo.- odpowiedziała

- Dziękuję bardzo.- minąłem ją i poszedłem w wyznaczonym mi wcześniej kierunku. Stanąłem przy recepcji i nerwowo czekałam aż ktoś się tam zjawi

- Dzień dobry. W czym mogę panu pomóc.- niska blondynka przeglądała jakieś papiery i spoglądając się w moją stronę delikatnie się uśmiechnęłam

- Znajduje się tutaj moja dziewczyna, znaczy przyjaciółka. Maja Malicka. Gdzie mogę jej szukać?- grzecznie spytałem

- Sala numer 218.

- Dzięki.

   Nie patrząc na nikogo od razu tam wparowałem. Byłem  przekonany, że leży na tej sali sama. W sumie to zanim jeszcze się tu zjawiłem, miałem nadzieję, że przyszła tu zajmować się jakąś swoją koleżanką, czy coś. To było bardzo mylne. Leżała po środku przypięta do jakiejś aparatury. Było mi jej strasznie szkoda.

- Śpi. Długo na pana oczekiwała.- jej koleżanka z sali zaczęła rozmowę- Maja się nie chwaliła, że ojcem jej dziecka jest sam Robert Lewandowski

  Dziecka !? Jakiego dziecka!? To Majka jest w ciąży!? To Wojtek chciał mi uświadomić w smsie?? Po to mnie Maja tu zwołała?? Będę ojcem!? Jezu! Jak ja się cieszę! Może to dziecko nas zbliży do siebie! Może ja też mam szansę założyć szczęśliwą i kochającą się rodzinę!

  Podszedłem do niej i pocałowałem ją w czoło. Dupek ze mnie, bo nawet kwiatów jej nie przyniosłem. Usiadłem na krześle obok łóżka i delikatnie położyłem głowę na jej brzuchu. Łza szczęścia spłynęłam mi po policzku. Gdy przejechałem dłonią po jej twarzy otworzyła swoje piękne oczy.

- Cześć skarbie. Wiem już wszystko. Nawet sobie nie wyobrażasz  jaki ja jestem szczęśliwy!

- Nie, nie… ty o niczym  nie masz pojęcia.- nie zwracała uwagi na to,  że ludzie są obok. Mówiła to co chciała- ty miałeś się o tym dziecku nie dowiedzieć! Ono jest MOJE ! Nie nasze, nie twoje, ale moje!

- Co ty gadasz?- nie powiem. Zaskoczyła mnie tym totalnie. Nosi w sobie moje dziecko i nie zamierzała mnie nawet o tym poinformować!?

- Mówię o tym, że potraktowałeś mnie gorzej niż psa! Zadzwoniłam po ciebie tylko dlatego,  że mały- dotknęła swojego brzucha- musi mieć zrobioną bardzo kosztowną operację.

- Aha! Czyli dobro dziecka się dla ciebie nie liczyło od samego początku!? Chcesz mojej kasy i tyle! Myślałaś, że tak będzie najlepiej dla wszystkich, że w taki sposób spełnię się jako ojciec i mam spadać!? O nie moja droga! Tak nie będzie! Zajmę się i tobą i naszym dzieckiem. A pieniądze na operacje nie dam dlatego, że ty sobie tego życzysz, ale dlatego, że to dziecko jest również moje!- Wykrzyczałem jej to i wyszedłem z sali, do której zaraz po mnie wszedł lekarz. Po wykonaniu jakiś kontrolnych badań zjawił się na korytarzu.

- To pan jest ojcem  dziecka pani Malickiej?- zaczepił mnie

- Tak. Ja.- zerwałem się z krzesła

- Tymi krzykami nie pomaga pan swojej partnerce, a raczej działa pan na jej niekorzyść. Pani 

  Maja nie powinna się przemęczać do czasu operacji. Miała ona być zrobiona za miesiąc, ale za drobną opłatą- powiedział mi na ucho- Da się załatwić najlepszych fachowców za jakiś tydzień. Więc jak będzie?- puścił mi oczko. Rzygać mi się chciało jak na niego patrzyłem. Cholerny pan doktor od siedmiu boleści. Za łapówkę wszystko.

- Pieniądze nie grają roli. Zapłacę każdą sumę za życie mojego dziecka.

- W takim razie powinniśmy się dogadać. Proszę się do mnie zgłosić za trzy dni.

- Dopiero za trzy dni!

- Niech się pan nie stresuje panie Robercie. Wszystko będzie dobrze. Tymczasem może pan zabrać już swoją partnerkę do domu.

Odszedł i zostawił mnie samego na korytarzu z mnóstwem pytań i przemyśleń.

~~II~~

- Masz bardzo kochającego chłopaka. Nawet nie wiesz jak się ucieszył na wieść o dziecku.- tak. To jest moja koleżanka z sali. Ma na imię Magda. Miła, pomocna i rozgadana dziewczyna, która codziennie ma jakieś towarzystwo. Przychodzi do niej cała rodzina. Przynoszą owoce ( na które ja się również załapuję) Jakieś słodycze i soki. Madzia ma małą córeczkę Kasię i męża Pawła. Jej mała pociecha siada często na moim łóżku i pokazuje mi swoje prace. Oczywiście wszystkie są przepiękne i bardzo mi się podobają. Jej rodzina zawsze potrafi mnie rozweselić. Ci ludzie mają coś w sobie.

- Nie znasz go. Nie wiesz jaki jest naprawdę. – głupio odpowiedziałam. Tak naprawę to nie spodziewałam się togo po nim.  Nie spodziewałam się tego, że się ucieszy  na wieść o dziecku. Wydawało mi się, że będzie na mnie wściekły, czy coś. Jego poprzednie zachowanie zmusiło mnie do tego, by tak myśleć.

- Drogie panie koniec tych pogaduszek- szanowny pan zawitał na włości- Majuś wypisują cię dzisiaj. Jedziemy do domu.- oznajmił i czekał aż zacznę się zbierać.

Ja powoli zwlekłam swój wątły tyłek ze szpitalnego łóżka i wsunęłam nogi w cieplutkie kapciochy znajdujące się na posadzce. Wygrzebałam wszystkie moje rzeczy z szafeczki koło łóżka i zaczęłam się ubierać.

- Usiądź. Pomogę ci założyć buty. Lekarz mówił, że nie możesz się przemęczać. – Lewy posadził mnie z powrotem na tym skrzeczącym wyrku i odział mi na stopy moje balerinki.

- Do zobaczenia Madziu. Życzę powodzenia.- pomachałam jej na pożegnanie i z pomocą Lewego wyszłam z Instytutu.

  Pogoda na zewnątrz była wspaniała. Świeciło słońce, ptaki śpiewały.. Żyć nie umierać. Kochałam tą porę roku za wszystko! Na parkingu stało mnóstwo samochodów. Starałam się wypatrzeć tego, do którego zaraz zostanę wsadzona, ale najwidoczniej Robert znów je zmienił.

- Kupiłeś nowe auto??- Zapytałam

- Tak. Widzisz tego czarnego mercedesa.- wskazał palcem na połyskujące się cacko.

- Yhmm…- wymruczałam

- To mój nowy nabytek.

  Nie wiem dlaczego on to zrobił. To auto zawsze mi się podobało. Jak z nim byłam namawiałam go do jego kupna. Robert miał swoje marzenia  i nie chciał słyszeć o nabyciu samochodu o niższych standardach niż je sobie wymarzył. Ten wóz akurat nie spełniał jego oczekiwań.

- Jest śliczny- zasiadłam na honorowym miejscu z przodu i oglądałam wnętrze czarnej fury

- Wiedziałem, że ci się spodoba. W sumie jest całkiem wygodny.- Usiadł obok mnie i odpalił silnik

  Byłam pod wielkim wrażeniem. Przez cały czas zastanawiałam się jednak po co mu to auto, skoro w jego garażu  stoją trzy razy droższe.

Brunet podwiózł nas pod same drzwi mojego mieszkania. Wziął mnie na ręce i przeniósł przez próg.

- Dzięki za wszystko.- zaczęłam się z nim żegnać

- No ty chyba sobie żartujesz.- prychnął- Jak powiedziałem, że się zajmę i tobą i dzieckiem to tak będzie. Pójdę tylko zabrać walizki z bagażnika i zaraz do ciebie wracam.

  Na tę wieść troszeńkę się ucieszyłem. Może przy nim będę bardziej bezpieczna? Nie wiem. Już raz z nim mieszkałam i nie wyszło to  nikomu na dobre. Zobaczymy jak będzie tym razem. Teraz sytuacja się zmieniła, ponieważ jestem w ciąży. Będę miała humorki, które Lewus będzie musiał znosić.

_______________________________________________________________

Dramaturgia powraca.... :)) 

Mam nadzieję, że rozdział się podoba :)) Kochane! Pojęłam decyzję! BĘDĘ DODAWAŁA ROZDZIAŁY W ŚRODY I SOBOTY! :* Tak wiem, że cały czas to robię, ale niektórzy pytają się, o to czy dodam w sobotę :)) Więc tak!! Na sto procent ! :** ( chyba, że będzie mało komentarzy :P)

Mogę wam zdradzić, że  rozdział 17 pobije wszystkie :)) Z pewnością żadna z was nie spodziewa się tego co się wydarzy :D I o to właśnie chodzi :)) Wtedy opowiadanie nie jest nudne i cały czas coś się dzieje :))\

Kiedyś was podpuściłam i zapytałam czy chcecie aby Maja była z Lewym, czy może z Wojkiem :)

Śmiać mi się teraz chciało, jak po wybryku Roberta, każda z was pisała, że jednak woli Szczęsnego :)) To było takie małe świństwo z mojej strony:) Z góry wszystkich przepraszam i zapraszam w sobotę na kolejny odcinek przygód Mai i Lewego :**

Pozdrawiam Maja :**