Odcinek dwudziesty pierwszy :*

 

Wolę być nie­szczęśli­wy z miłości, niż szczęśli­wy bez niej.

Po co tak nap­rawdę jest miłość? Jed­ni po­wiedzą że jest to mo­tywac­ja do życia, a in­ni że dzięki Niej odechciewa się żyć...Miłość do­daje nam skrzy­deł czy je nam pod­ci­na? Na to py­tanie możesz tyl­ko ty od­po­wie­dzieć zaglądając w głąb ser­ca. Wsłuchaj się w je­go rytm ono wy­bije Ci właś­ciwą drogę którą masz podążać by osiągnąć w pełni szczęśli­we za­kończe­nie swo­jej baj­ki , którą często na­zywasz codziennością.

Oooo tak! Odpoczynek i błogie lenistwo. Cóż więcej można chcieć od życia. Przerwa świąteczna to wspaniały czas. Wyleguję się teraz na kanapie w Warszawie i czekam aż Maja wróci z uczelni. No niestety.. Ona ma jeszcze wykłady. Nie widzieliśmy się prawie miesiąc. Miała tam jakieś kolokwium, czy coś, Wiem tylko tyle, że zdała na pięć. Jestem z niej bardzo dumny, ale wolałbym pokazać jej to w inny sposób niż ,, GRATULACJE !!” przez telefon.

Zerwałem właśnie moje szanowne cztery litery i popędziłem do mojego dzwoniącego telefonu. Kto śmie zakłócać mi tą wspaniałą ciszę!? Spojrzałem na wyświetlacz ,, MAMA”.. Nieeee… tylko  nie to.

- Cześć mamusiu! Co u ciebie słychać?

- No witaj Robert. Mam do ciebie sprawę.

- Słucham cię uważnie.

- Jest może Maja?

- Nieeee… A czy coś się stało, że o nią pytasz?

- A dlaczego coś się miało dziać?

- Wiesz. Jeszcze do niedawna miałaś na nią alergię, a teraz…

- Zbliżają się święta. Chciałam was na nie zaprosić.

- CO!? Chyba ci się coś pomyliło.

- Przestań ! Najwyższa pora zakopać ten topór wojenny. Chcę ją poznać.

- Ok.

- Bądźcie u mnie na Wigilii o 18, dobrze?

- Dobrze mamo. Do zobaczenia.

PFFFFFF….. Albo ze mną jest coś nie tak albo właśnie moja matka zaprosiła nas na święta! Boże! Przecież to jest niemożliwe! Ona.. i Maja… I one.. Przy jednym stole!!!???? Pozabijają się. Miejmy nadzieję, że moja kochana mamusia nie poruszy tematu mojego niedoszłego ślubu, czy naszego związku. Jeszcze by tego brakowało.

~~II~~

- Życzę wam wszystkim spokojnych i radosnych świąt Bożego Narodzenia. Dziękuję za uwagę i do zobaczenia!

Właśnie zakończyły się wykłady. Wyszłam z uczelni i poszłam prosto na przystanek autobusowy. Usiadłam sobie na ławeczce i czekałam aż jakiś bus zatrzyma się koło moich nóg. W życiu bym się nie spodziewała, że na tym samym przystanku przebywać będzie Daniel!? Tak ! To on! Przetarłam dokładnie oczy i jeszcze raz się na niego spojrzałam. Wyczuł to spojrzenie, ponieważ poderwał się z miejsca i podszedł do mnie.

- Cześć!- odezwał się

- Czego chcesz!? Już wystarczająco mnie ośmieszyłeś, nie sądzisz??

- Chciałem ci życzyć wesołych świąt. Mam nadzieję, że nie zniszczyłem ci życia.

- Nie, no coś ty…. Byłam taka szczęśliwa na tym ślubie. Jak nigdy.- zakpiłam – Sory, ale mój bus właśnie nadjeżdża.

Wsiadłam do niego i usiadłam przy oknie. Łzy same cisnęły mi się do oczu. Nie wiedziałam czy się śmiać z tej sytuacji i najzwyczajniej w świecie ją olać, czy zacząć ryczeć jak głupek z niewiadomego powodu. Postawiłam na to drugie. Było zdecydowanie lepsze. Wszyscy zaczęli się na mnie gapić.

- Czy coś się stało?- Jakiś starszy pan podszedł do mnie i położył dłoń na moim ramieniu.

- Nie.. Nic. – Dotknęłam go i lekko się uśmiechnęłam

Wysiadając z busa zadzwonił mi telefon. Była to moja mama.

- Słucham.

- Cześć córcia. Może przyjedziecie z Robertem na święta? Poznamy się z nim bliżej? Co ty na to?

- Musiałabym z nim o tym pogadać, ale dziękuję ci za propozycję.

- NO. Przyjedzcie.

- Dobra. Zobaczymy. Papa.

Cóż za przemiana. Byłam przekonana, że moja matka nigdy nie będzie w stanie wybaczyć mi tego co zrobiłam. Hmmm…. Zastanawiające. A może ktoś jej kazał tak się zachować? 

~~II~~

Przekroczyła próg swojego mieszkania. Zmęczona usiadła na podłodze w korytarzu. Zdjęła buty i rzuciła je w kąt. Weszła do salonu i usiadła wygodnie w fotelu. Z łazienki wyszedł Robert, który podszedł do niej i ucałował jej czoło. Poszedł do kuchni. Z szafki wyjął dwie szklanki i napełnił je do pełna zimną, krystaliczną wodą. Wziął na tacy uszykowane już wcześniej kanapki i postawił je na stole w salonie. Podał Mai jedną szklankę i usiadł naprzeciwko niej. Przez chwilę nic do siebie nie mówili. Patrzyli się na siebie i czekali na jakikolwiek ruch ze swoich stron.

- Mama dzwoniła.- Robert przerwał krępującą ciszę

- Moja też.

- Zaprosiła nas na święta.- powiedzieli oboje w tym samym momencie. Zaskoczenie było wielkie.

- No i co teraz?- Maja rozłożyła ręce

- Musimy to jakoś podzielić.

- Proponuję na wigilię pojechać do mojej mamy, a później się wybierzemy do twoich rodziców .

- OK. Mi pasuje.

Zjedli wspólną kolację i zaczęli oglądać telewizję. Jak zwykle nie było w niej nic, co mogłoby przykuć ich uwagę. Znudzony Robert znalazł sobie inny punkt zainteresowania. Zaczął całować szyję Mai.

- Hahahhaa…- dziewczyna zaśmiała się- Co ty kombinujesz?

-Zaraz zobaczysz.- wziął ją na ręce i przeniósł przez próg sypialni.

- JESTEM ROBACZKI!!! – w tym samym momencie do domu wróciła uradowana Angela. – Wyjeżdżam do Monachium!

- CO!?- Maja i Robert wychylili się zza drzwi z wybałuszonymi oczami

- No wyjeżdżam, jeszcze dzisiaj. Mam tylko takie małe pytanie.- zwróciła się so Lewego- Zawieziesz mnie na lotnisko?- zrobiła słodkie oczy

- Jasne.- Robert uśmiechną się i położył dłoń na ramieniu blondynki

~~II~~

Weihnachtszeit!

- Robert? Weź jeszcze do to samochodu.

Ach… Nareszcie święta.  Nie wiem, czy mam się cieszyć z tego powodu, czy też raczej nie. Wiem jakie zdanie na  mój temat ma mama Roberta. Będę się starała za wszelką cenę zmienić jej podejście do mnie, ale nie mam pewności, że mi się uda.

- Dobra. Mamy już wszystko.

Robert! Mój Robert. Jak to ładnie brzmi. Jesteśmy ze sobą już tak długo i prawie  w ogóle się nie kłócimy. Wiadomo. Zdarzają nam się jakieś małe sprzeczki, ale wszystko można szybko załagodzić. Ostatnio Lewy bronił mnie jak lew! Ten facet z uczelni znowu zaczął mnie nękać. Jak tylko Robert był w Police rozprawił się z tym oprychem i po sprawie. Jestem taka szczęśliwa, że chyba nic nie może mi tego zniszczyć. To jest jeden z najpiękniejszych dni w roku. Dzisiaj zasiądziemy wspólnie przy jednym stole i mam nadzieje, że wreszcie będzie tak jak powinno być zawsze. Nie liczę na jakieś wielkie pojednanie z panią Iwoną( mamą Roberta) ale na życzliwą rozmowę i miłą atmosferę.

- Kochanie chodź, bo się spóźnimy.- Robert zaczął mnie poganiać, a ja przecież jeszcze nie pomalowałam sobie rzęs. Tę czynność wykonuję zawsze na samym końcu. Gdy makijaż jest już w pełni gotowy nakładam tusz na moje długie rzęsy i całość prezentuje się idealnie.

Na dzisiejszy wieczór i idealną prezencję kupiłam sobie śliczną kremową sukieneczkę z koronkową górą. Na nogi odziałam moje puchate kozaki i zabrałam z korytarza małą, ale przestronną torebeczkę. Zamknęłam za sobą drzwi i popędziłam do auta napastnika Bayernu.

- Już. Możemy jechać.- zapięłam pasy i pojechaliśmy w stronę Leszna.

- Denerwujesz się trochę.- Lewy spojrzał na mnie kątem oka

- Tak troszeczkę. – delikatnie się uśmiechnęłam- Wiesz, co myśli o mnie twoja rodzicielka, prawda?

- Wiem skarbie, ale tak naprawdę to bardzo miła kobieta.

- Miejmy nadzieję.- zachichotałam

- Z pewnością spędzimy u  niej miło czas. O nic się nie musisz martwić.- położył mi rękę na kolanie i pocałował w policzek

- Ty lepiej pilnuj drogi, a nie się czułościami zajmujesz- zaśmiałam się. Chciałam się jakoś wyluzować, ale nic nie dawało rady.

Robert zatrzymał auto pod pięknym, dużym, żółtym domem. Robił piorunujące wrażenie. Nogi trzęsły mi się jak galaretki. Zastanawiałam się tylko od czego bardziej. Miałam dwie opcje. Od zimna lub od zdenerwowania. Postawię jednak na to drugie, ponieważ wszystko zależy od dzisiejszego wieczoru.

- Dobry wieczór mamo!- uradowany Robert przytulił się do swojej matki. Szatynka spojrzała się na mnie z pod byka i wymusiła sztuczny uśmiech. Ruchem ręki zaprosiła nas do środka, choć ja wiedziałam, że wolałaby widzieć tutaj samego Lewego.

- Jak wam minęła podróż? Były duże korki?- dopytywała

- Niee.. Kilka razy stanęliśmy na światłach- odpowiedziałam i zaczęłam zdejmować buty

- Pewnie zmarzliście. Zrobię wam ciepłej herbaty- zostawiła nas samych w korytarzu i popędziła do kuchni.

- Robert… Nie wiem czy to był dobry pomysł.

- Bardzo dobry. Chodź.- złapał mnie za rękę i zaprowadził do salonu, w którym czekała już na nas Milena

- Cześć wam ! –krzyknęła i ucałowała mnie w policzek- Co u was słychać!?

- Wszystko ok. Jak na razie jest dobrze- posłałam jej przyjacielski uśmiech i zasiadłam obok mojego ukochanego

- Ja dzisiaj się wlekłam z Poznania do Warszawy.. Mówię wam. To był koszmar. Ulice zakorkowane. Szkoda gadać.

- Z Poznania?- Robert zrobił jedną ze swoich ulubionych głupich min.

- No tak. – Milena uśmiechnęła się zalotnie

- Kogo żeś tam wyrwała?- niestety nie otrzymał odpowiedzi, ponieważ do naszego skromnego grona dołączyła pani Iwona.

- Proszę- podała nam dwa identyczne kubki z reniferkiem – No to co? Może usiądziemy już do stołu?- zaproponowała

Podnieśliśmy swoje cztery litery z bardzo wygodnej, beżowej kanapy i poszliśmy do pięknie przygotowanego stołu. Był on cały zastawiony. Takiej ilości jedzenia jeszcze nigdy nie widziałam. Ale zdziwił mnie pewien fakt. Zamiast pięciu nakryć, bo wiadomo, że jedno musiało pozostać puste, było ich aż osiem.

- Mamo? Spodziewamy się jeszcze kogoś?- Robert wskazał palcem na wolne talerze

- Tak, ale to będzie niespodzianka.

Wszyscy złożyliśmy sobie życzenia i zaczęliśmy śpiewać wspólnie kolędy w oczekiwaniu na przybyłych gości. Cały czas dręczyło mnie pytanie kto to będzie? Nie dość, że średnio dogaduję się z mamą Roberta, to mam poznać jeszcze resztę jego rodziny? Nie wiem… Jakiś wujków, czy ciocie…

- O! Już są! – pani Iwona poderwała się z miejsca i szybciutko otworzyła drzwi. Słychać było tylko jakieś śmichy, chichy i nic więcej. Nic co pomogłoby w rozszyfrowaniu gości.

- Zapraszam, zapraszam.. Wszyscy już są…

- ANKA!!!! – no szczęka mi opadła! Na serio! Nie mogłam uwierzyć własnym oczom! To była gruba przesada, a ta cała kolacja wigilijna to tylko i wyłącznie spisek! Robert był wściekły. Wdziałam jak się w nim gotuje. To on się tak wydarł jak ją zobaczył. Lecz nasza Ania nie przyjechała sama.. Zabrała ze sobą niedoszłą teściową Lewego.- Po co je tu zaprosiłaś!? Żeby spieprzyć mi humor! – wstał z miejsca i wymachiwał rękoma… Tak wściekłego go jeszcze nigdy nie widziałam.

- Spokojnie. Nie zrobię wam krzywdy- Anka zaczęła z nas drwić. Myślałam, że się tam poryczę. Szczerze mówiąc mało brakowało

- Nie przesadzaj Robercie. Ania ci nic złego nie zrobiła. Zaprosiłam je, ponieważ nie mogły siedzieć same.- odezwała się ta, co mnie nienawidzi z całego serca

Wszystko było dobrze do pewnego momentu. Życzeniami świątecznymi od Anki się nie przejmowałam, chociaż powinnam… Jak to ona powiedziała: ,, Życzę ci żeby spotkała cię najgorsza kara jaka tylko może być! Chciałabym żebyś przez to wszystko rozwaliła sobie łeb lub nadziała się na coś… Po prostu przepadnij. Gnij w grobie, a będę szczęśliwa.” Nieźle co? Jest moc ! Nic jej na to nie odpowiedziałam. Ciekawe co się jeszcze wydarzy tej nocy.

Siedzieliśmy sobie przy stole. Zapadła niezręczna cisza. Robert wyszedł do toalety i zostawił mnie samą na pastwę tych żmij. Jedyną osobą w której miałam oparcie była Milenka. Co trochę uśmiechała się do mnie.

- Zawsze chciałam poznać bliżej tą zdzirę, która odebrała mojej córce szczęście.- Matka Anki patrzyła się na mnie tak, jakby zaraz miała mnie poćwiartować i wrzucić na ruszt.

- Nie jestem ani zdzirą, ani suką, dziwką, ścierwem, czy czymś innym. Jestem tylko człowiekiem i też zasługuję na odrobinę szacunku.-odpowiedziałam. Nie mogłam znieść tej chorej atmosfery

- Szacunku!? Kpisz sobie dziecko!? Nie widzisz, że jesteś tylko i wyłącznie jego zabawką??

- Nie chce mi się z panią gadać.- odwróciłam głowę w przeciwną stronę. Wstrętny babsztyl!

- Ale mi się chce z tobą! – syknęła- Wyglądasz jak wywłoka! Gdzie kupiłaś sukienkę? Na pchlim targu?? Ojjj… Przepraszam. Pewnie dałaś za nią dupy na autostradzie.

- Niech pani przestanie!- do dyskusji włączyła się Mila.. Na moje nieszczęście olała ją i cały czas czepiała się tylko i wyłącznie mnie

- Pewnie Robert znalazł już sobie kolejną naiwną idiotkę, która będzie chętna zrobić mu dobrze!

- Nie wiem jak pani może wysłuchiwać tego wszystkiego- zwróciłam się do mamy Lewego

- Co to za kobieta, która nie potrafi donosić ciąży i urodzić dziecka.- Anka zaczęła się śmiać

- Nie masz prawa mnie oceniać !!! Moje dziecko było chore!- krzyknęłam

- To nie zmienia faktu, że masz dopiero 19 lat, a już się puszczasz.- Mamusia Roberta wtrąciła się do ,rozmowy’

- Często robisz to z facetami dla sławy i pieniędzy? Pochwal się. Ilu już przeleciałaś?.- przegięła. 

Chwyciłam za szklankę z woda i wylałam całą jej zawartość na włosy tej wstrętnej baby. Szybko tego pożałowałam. Wstała od stołu i  uderzyła mnie w twarz na oczach Roberta i wszystkich innych. Łzy płynęły mi po policzkach strumieniami. Nie mogłam ustać tam ani minuty dłużej. Wybiegłam z mieszkania bez butów i kurtki. Miałam jedynie w ręce torebkę. Biegłam po śniegu na bosaka. Przez chwilę nic nie widziałam. Całe oczy miałam załzawione. Myślałam, że to będzie przełom w naszym związku. Nie pomyliłam się. Skoro jego rodzina mnie nie akceptuje to zostaje tylko jedno rozwiązanie. Wycofać się! 

____________________________________________________________________________

Witam! :**

No i znowu się porobiło :) Ale w tym opowiadaniu to już norma, nie?? Hehehehe.. :)

Długo nad tym myślałam i doszłam do wniosku, że nie będę dłużej ciągnęła tego bloga :/ Jest mi bardzo przykro z tego powodu, ponieważ polubiłam tą historię :( Już tłumaczę... Spadły mi obroty. ZNACZNIE! Mam coraz mniej wyświetleń i coraz mniej komentarzy :/ Pomyślałam sobie, że nie będziemy się już na wzajem męczyć.... Dociągnę to do, może 25 odcinków i będzie pożegnanie :/ Ale jak na razie .. Czytajcie :***

Pozdrawiam Maja :**