Odcinek dwudziesty trzeci :*

Niezależnie od tego, co zrobimy
Niezależnie od tego, co powiemy
Jesteśmy piosenką w melodii
Pełną pięknych błędów!

I wszędzie gdzie pójdziemy
Słońce będzie zawsze świecić.
Ale jutro możemy się przebudzić
Po innej stronie! <3

~~!Silvester!~~

Sylwester, czyli czas zabaw, radości, miłości! Pełno rozlanego szampana i mnóstwo wypuszczonych w powietrze petard. Wśród wielu ludzi obchodzących to święto i patrzących się w niebo stoi ona. Ubrana w czarną, krótką sukienkę i piękne, ale i też bardzo wysokie, granatowe szpilki z lekkim makijażem i granatową torebką. Wyczekuje widoku wspaniałych petard z kieliszkiem w dłoni. Nagle czuje ciepło bijące od niego. Faceta ubranego w garnitur, pod kolor jej butów, torebki i paznokci. Przykleił się do niej i złożył czuły pocałunek na jej szyi. Dziewczyna lekko odchyliła głowę i usłyszała cichy głos..

- Chodź ze mną.. Jeszcze nie ma dwunastej.

Pociągnął ją za rękę i zaprowadził do pokoju. Szybkimi i subtelnymi ruchami ściągał z niej kreacje dzisiejszego wieczoru. Zostało im zaledwie krótkie pięć minut do zakończenia starego roku. Para zanim dotarła na miejsce odpijała się od jednej, do drugiej ściany. Dziewczyna ściągnęła z niego marynarkę i rzuciła gdzieś w kąt. Była już w samej bieliźnie. Popchnęła go na łóżko i usiadła na nim okrakiem. Całowała jego usta i rozdarła mu koszule. Wszystkie porozrywane guziki turlały się po podłodze. Swoje czułości przeniosła na jego idealnie wyrzeźbioną klatkę piersiową, do której tak bardzo kochała się przytulać. Zajęła się jego zamkiem od spodni. Został w samych bokserkach. Złapał ją w pasie i przekręcił tak, że tym razem ona znajdowała się pod jego ciężarem. Robert spojrzał na zegarek. Za minutę wskazówka pokażę godzinę 00.00. ściągnął z niej resztę rzeczy i pieścił jej piersi. Podniecona dziewczyna wyginała się na łożu. Całował każdą partię jej boskiego ciała i ,wszedł’ w nią. Z początku wszystko było delikatne, a później…..

~~II~~

Minęło już sporo czasu od Sylwestra. Oj… Będę go długo wspominała. Pamiętam miny naszych znajomych, jak już grubo po północy pojawiliśmy się w ich gronie. Nie obyło się bez pytań typu: gdzie byliście, co robiliście i jak było?? Hahhaha… Obecnie mamy marzec. Na dworze świeci piękne słońce, a ja jestem w drodze do Monachium. Nie uwierzycie co się już niedługo wydarzy! Ja sama nie wiem… Tak szybko to wszystko zleciało. Angela teraz na dniach będzie rodzić, dlatego właśnie jestem im wszystkim potrzebna.

Robert marudzi, że Mario nie daje mu spokoju i przez cały czas gada o pieluchach itp. Nie powiem, mnie też by zaczynało irytować, gdyby roztrzęsiony Goetze 30 minut wybierał kaszkę dla dziecka. Ale po cholerę mu ona, skoro jego dziecko i tak jej nie będzie teraz jadło?? Nie mam pojęcia. No więc dalej… Po tym jak Robert przestał marudzić, Mario zaczął się rozkręcać. Pisał do mnie, dzwonił… Nie mógł się doczekać kiedy przyjadę, bo jak to on stwierdził ja bardziej nadaję się do pocieszania Angeli. Z nimi wszystkimi można zawału dostać!

Wysiadałam na małym dortmundzkim lotnisku i pojechałam taksówką do domu Roberta. Nie miałam problemu z wejściem do środka, ponieważ posiadałam klucze. Lewego nie było w domu, pewnie pojechał na trening, albo na kolejne zakupy z przyszłym ojcem. Rozpakowałam swoje rzeczy i zajrzałam do lodówki. Tak jak myślałam, świeciła pustkami. Nie dość, że cudem weszłam do jego mieszkania (przeszkodą były ubrania walające się po podłodze) to jeszcze muszę jechać do sklepu. Wzięłam kluczyki od czarnego mercedesa mojego chłopaka i pojechałam po produkty spożywcze. Uwinęłam się z tym bardzo szybko i wróciłam powrotem do mieszkania, w którym zastałam sprzątającego Roberta.

- Czekaj!- krzyknęłam- Ja muszę to nagrać! – zaczęłam się śmiać i wyjęłam telefon z kieszeni

- Przestań!- podszedł do mnie i powitał pocałunkiem

- No co. W końcu sprzątający Lewy to niecodzienny widok.- zachichotałam

- Jedziesz dzisiaj do Angeli? – spytał prowadząc mnie do salonu

- Tak, ale Mario prosił żebym z nim załatwiła pewną sprawę, a później razem do niej pojedziemy.- usiadłam na jego kolanach

- Ciekawe co on znowu wykombinował.- Robert podrapał się po głowie

- Nie mam pojęcia skarbie.- uśmiechnęłam się- A teraz puszczaj, bo jestem głodna.- wstałam i poszłam do kuchni przygotować coś na szybko do jedzenia- ROBERT!!!- otworzyłam chlebak

- Coś się stało?

- Nie dość, że wpierdzielasz biały chleb, to jeszcze na dodatek przechowujesz go spleśniałego!

- Ojej… Musiałem to przeoczyć przed twoim przyjazdem.- zaśmiał się i oberwał ode mnie szmatką po głowie

- Spadaj stąd ! – krzyknęłam rozbawiona

~~II~~

Nie musiałam długo czekać na przybycie pana Goetze po dom Roberta. Mario zapukał delikatnie do drzwi. Otworzyłam mu je i zaprosiłam na chwilę do środka. Założyłam buty, w których byłam wyższa od pomocnika Bayernu, zabrałam kurtkę z wieszaka i zamykając za nasza dwójką drzwi, krzyknęłam do Roberta krótkie ,Pa kochanie!’.

Usiadłam wygodnie w sportowym audi mojego przyjaciela i czekałam aż ten odpali silnik.

- Czemu nie jedziemy?- spytałam zaskoczona jego reakcją. Nagle zrobił się cały blady. Trzęsły mu się ręce i nie był w stanie nic powiedzieć.

- Przesiadamy się.- zarządziłam i wypchnęłam go z miejsca kierowcy- Podaj mi chociaż adres pod który mam się kierować.- spojrzałam na niego i wyczekiwałam odpowiedzi.

- Jedziemy do jubilera.- już wiedziałam co się szykuje.. Będzie ślub!!! AAAAAAAAAAAAAAAA…. Jaka jestem szczęśliwa.

Przekręciłam kluczyk w stacyjce i pojechałam prosto do najlepszego jubilera w tym mieście. Mario ledwo wysiadł z samochodu. Widać było, że jest cholernie zestresowany. Trzeba coś z tym zrobić. Może jakaś imprezka? Hmmmm…

- Chcesz jej kupić pierścionek zaręczynowy, prawda? – uśmiechnęłam się

- Skąd wiesz??- spojrzał na mnie jak na jakiegoś jasnowidza

- A po co innego byś mnie tu przytargał? Chcesz żebym ci pomogła go wybrać, tak czy nie?- rozłożyłam ręce

- No tak, tak. Który by się spodobał tobie?

Wszystkie pierścionki robiły na mnie niesamowite wrażenie. Każdy miał w sobie to coś. Nie miałam pojęcia, który sama bym sobie zażyczyła. Były idealne.. Z diamentem, bursztynem, cyrkonią, rubinem, szafirem i wiele, wiele innych… Ale był jeden, który szczególnie przypadł mi do gustu. Był wyjątkowy. Wysadzany akwamarynem. Prześliczny kamień. Założyłam go na palec i nie mogłam zdjąć. Próbowałam na wszelkie możliwe sposoby.

- Mario.. Mario- wyszeptałam

-Tak.-odwrócił się w moją stronę

- Jest mały problem- pokazałam mu swoją dłoń

- Jaki?- skrzywił się

- Nie mogę go zdjąć.- zaczęłam histerię

- Co!? Pokaż.- Goetze zaczął ściągać mi pierścionek z palca, ale to nie było najgorsze… Pismaki złapały nas u tego jubilera. To nie koniec historii. W czasie gdy Mario starał się zdjąć mi pierścionek na podłogę upadły mu klucze. Uklęknął i cały czas trzymał w dłoni moją rękę. Ludzie myśleli, że on mi się oświadcza. Zaczęli bić brawo i krzyczeć, żebym powiedziało to długo wyczekiwane <TAK> Co za pech!

- Nie, nie , nie… -Machałam w ich stronę ręką- My nie…

- Daj spokój. Niech sobie myślą co chcą. Przepraszam- zwrócił się do sprzedawczyni – Chciałbym kupić ten pierścionek.- Wskazał moją dłoń

- Ależ oczywiście.

- Poproszę jeszcze te dwa.- uśmiechną się do  niej.

Kobieta zapakowała mu jeszcze dwa pierścionki. Jeden ze szmaragdem, a drugi z diamentem. Za wszystko razem zapłacił ponad 10 tysięcy. Jak spojrzałam na cenę mojego cacka, to myślałam, że oczy wyskoczą mi z orbit. 3.700 zł!

- Jak cię odstawię do domu, to każę Lewemu się tobie oświadczyć.- zaśmiał się- On ma prościej. Nie musi kupować pierścionka.

- Hhahahaha… Przestań. To nie jest śmieszne. Wiesz ile on kosztował?

-Ciesz się. To jest prezent za to, że mi pomogłaś wybrać coś dla Angeli.

- Ale ty i tak nie kupiłeś tego, o którym tyle mówiłam.

- Ale za to kupiłem inne dwa. Zobacz który ładniejszy.

Sięgnęłam malutką torebeczkę, w której znajdowały się dwa czerwone pudełeczka.

- Ten jest piękny.- muszę przyznać, że Mario ma gust. Takiego cudeńka nawet ja nie wypatrzyłam.

- Ten z diamentem tak?

-Tak, tak.

- Też mi się ten najbardziej podoba.- uśmiechną się i włączył radio, z którego wydobyła się polska piosenka!! No nie wierzę! Od razu zaczęłam ją śpiewać i machać rękoma w te i z powrotem.

~~II~~

- Kochanie!! Wróciłam! – trzasnęłam drzwiami i zaczęłam się rozbierać. Usłyszałam jakieś szepty w kuchni i od razu poszłam to sprawdzić. Nie wierzyłam w to co widzę.  Stanęłam jak osłupiała z otwarta buzią. Nie miałam ochoty na nic. Zrobiłam w tył zwrot i poszłam się od nowa ubrać.

- Majuś zaczekaj….- Miałam już wychodzić kiedy Robert złapał mnie za rękę

- Na co mam czekać!? – nic nie odpowiedział. Wyrwałam rękę z jego uścisku i wyszłam z mieszkania kierując się prosto na postój taksówek.

Wsiadłam do jednej z nich i udałam się do Dortmundu. Może to  być dla wszystkich dużym zaskoczeniem, ale odkąd jestem z Lewym to  jego przyjaciele są moimi przyjaciółmi.. Zaprzyjaźniłam się z Marco. W końcu jest stałym bywalcem w naszym domu. Po drodze kupiłam jeszcze jakieś wino, żeby nie wpaść tak z pustymi rękoma i zapukałam do jego drzwi. Był bardzo zdziwiony moją wizytą.

- Maja!?- wybałuszył gały

- Nie! Duch Święty!

- Wejdź. Zapraszam.

Rozebrałam się i weszłam do jego przestronnego salonu. Posadziłam moje szanowne cztery litery na dużej kanapie i podałam gospodarzowi winko.

- Coś się stało, prawda? – Marco zaczął się męczyć z korkiem od butelki

- Po za tym, że teraz Anka popija kawkę w domu Roberta, to nic się nie stało.

- Co!? Mało jej jeszcze!? Robert ośmieszył ją przed wszystkimi, a ona do niego wraca??

- A no widzisz… Najgorsze jest to, że on nie miał w ogóle zamiaru jej stamtąd wypraszać. Nie wiem Marco czy mój związek ma jaki kol wiek sens.- załamałam ręce i schowałam twarz w dłonie.

- O czym ty mówisz?- dosiadł się do mnie z dwoma lampkami wina- Kochacie się przecież.

- Ta…- wymruczałam

- A może nie? On jest w stanie zrobić dla ciebie wszystko.- Oj Marco, Marco.. Przestań się produkować, bo i tak ci nic z tego nie wychodzi

- Ach TAK! To dlaczego jeszcze do mnie nie zadzwonił!? Daruj sobie usprawiedliwianie tego pacana, dobrze? – odwróciłam głowę w przeciwną stronę. Złapałam za butelkę z winem i zaczęłam pić jej zawartość z gwinta.

- Oddaj to!- Reus wyrwał mi ją z ręki- Chcesz się opić !?- pokiwałam twierdząco głową - Przez nią, czy przez niego!?

- Przez to, że pewnie teraz się bzykają w naszej sypialni, a ja siedzę u ciebie i nic na to nie mogę poradzić. – zaczęłam płakać

- Uspokój się! Robert by ci tego nie zrobił! – Marco przytulił mnie do siebie i ucałował moje czoło. Wtedy przypomniałam sobie, że miałam dzisiaj odwiedzić Angelę w szpitalu.

~~II~~

- Poszła sobie? – Anka patrzyła na mnie z takim pożądaniem. Od razu wróciło to co  piękne w naszym związku. Zaczęła ściągać ze swoich ramion białą marynarkę.

- Tak. Wyszła.- podrapałem się po głowie i przyglądałem się jej

- No to na co jeszcze czekasz? Przecież wiem, że tego chcesz? Pragniesz mnie Robert. Ja to wiem.- podeszła do mnie i włożyła swoje zimne dłonie pod moją koszulkę. Ściągnęła ją ze mnie jednym zwinnym ruchem i dotykała mojego ciała.- Brakowało mi ciebie, wiesz?

- Wiem.- wziąłem ją na ręce i zaniosłem do sypialni. Całowałem jej piękne ciało milimetr po milimetrze

- O tak… Boże! Jak ja to kocham! – Za każdym razem Ania była bardziej podniecona.

Leżała pode mną w samej bieliźnie i zabrała się za rozpinanie mojego rozporka. Przytrzymałem jej rękę i usiadłem na skrawku łóżka.

- Ja nie mogę. – powiedziałem cicho

- Co ty pieprzysz !?- uklękła na łóżku i masowała mi kark- Maja nie musi o niczym wiedzieć. Przecież jesteś dobry w zdradzaniu i zatajaniu prawdy.- zaśmiała się

- Przestań! To nie jest śmieszne! Nie zrobię jej tego! – wykrzyczałem i spojrzałem na Stachurska, która rozpięła sobie stanik. Wzięłam moje ręce i dotknęła nimi swoich piersi.

- One też za tobą tęskniły.- przygryzła dolna wargę, co doprowadziło mnie do stanu… No.. do eksplozji w moich spodenkach – Czyli jednak w jakimś stopniu cie podniecam. – spojrzała na moje krocze i zaczęła się szczerzyć.

- Ubierz się! – wyrwałem się jej i poszedłem do łazienki. BOŻE DROGI!! CO JA CHCIAŁEM ZROBIĆ!

~~II~~

- Marco?- spojrzałam w oczy przyjaciela

-Tak?- zapytał

- Możesz coś dla mnie zrobić?

- Wszystko- posłał mi ciepły uśmiech

- Pocałuj mnie…

________________________________________________________________________

Witam! 

Dzisiejszy rozdział jest w sumie o niczym... Ale postanowiłam się nie wypowiadać na jego temat, ponieważ mam o nim średnie zdanie :/ Wydaje mi się, że wy go lepiej ocenicie ode mnie :)

Tyle o rozdziale.... 

Kochane !!! Serdeczne dzięki za tak dużą liczbę wyświetleń! Jestem w szoku! :** Kocham was z całego serducha i mam nadzieję, że zostaniecie ze mną do końca tego opowiadania :D

Kolejna sprawa :))

Moje drogie! Założyłam ostatnio nowego bloga.. Nie jest to jednak blog z opowiadaniem :/ Ja i moje koleżanki pragniemy wam pokazać, że warto prowadzić zdrowy styl życia :))

Ja wiem, wiem...Pewnie powiecie, że takich blogów jest mnóstwo.. Zgadzam się z wami w stu procentach :) Aktualnie czytam bloga Pani Ani Lewandowskiej :P http://healthyplanbyann.pl/

Lecz moim zdaniem to co ona tam pisze często mija się z realiami.. Dlaczego?? Już tłumaczę.

W jej przepisach znajdują się cholernie drogie produktu, na które nie stać większości czytających jej bloga... Np. Wiecie co to jest amarantus i gdzie go kupić?? lub nasiona chia?? Bo ja za cholerę nie wiem co to jest i nawet nie wiem, czy to sprzedają w moim mieście :P xD

Mój blog będzie skierowany do osób młodych (takich jak ja), które chcą zmienić coś w swoim życiu albo po prostu mają ochotę zabawić się wspólnie ze mną i z innymi blogerkami :) 

Mam nadzieję, że was troszeczkę zachęciłam :) Mogę dodać jeszcze tyle, że przepisy u mnie nie będą ani skomplikowane, ani drogie :) W razie jakich kolwiek pytań piszcie :))

http://movement-is-life-life-is-movement.blogspot.com/ ZAPRASZAM SERDECZNIE! 

Pozdrawiam Maja :**